Een dagje op de EHBO

Vandaag zat ik op een bed in het ziekenhuis te wachten tot de dokter bij mij zou komen, ik had goede hoop dat het wel goed met mij af zou lopen aangezien ik alleen maar een schouder uit de kom had. De dokter zou met zijn intelligentie het probleem van mij toch wel grotendeels moeten kunnen verhelpen. Intelligentie? Nou, of dat waar is komt zo aan het licht. De dokter liep de kamer binnen, aangezien het ziekenhuis altijd net iets te klein is voor privacy en je je toch al zo lekker op je gemak voelt in een ziekenhuis stoppen ze je in een ruimte met nog meer zieke en aanstellerige mensen. Enfin, de eerste patiënt was aan de beurt. Een steekwond in zijn buik hoorde ik via de 2 gordijnen van formaat die ons van elkaar scheidde. Hoe dat kwam vroeg de dokter? Nou zei de allochtonen man, dat kon je horen aan de ‘Iek’ in plaats van Ik, Iemand draaide om en iek draaide ook om en hij stak met groot mes mij buik. Hupplakee, snel naar de andere afdeling, de afdeling voor de zwaar gewonden mensen of zoiets. Eindelijk hoorde ik mezelf en mijn moeder denken: Wij zijn!! Maar niets was minder waar want de desbetreffende man bezocht eerst de buren die wij nog niet gezien hadden alleen maar gehoord. Want mevrouw was zo zielig en dat mocht de hele wereld plus de rest weten. ‘’Goedenmiddag mevrouw, wat kan ik voor u doen?’’ hoorde ik van de andere kant van het gordijn. Een halfje bruin en een zak witte bolletjes, hoorde ik mezelf weer denken. Dat is trouwens knap want het geluid in het ziekenhuis is altijd in overvloed en stilte is een ondenkbaar begrip op de eerste hulp. Mevrouw antwoordde wel normaal en zei: nou ik ben van de trap gevallen, ongeveer 10 meter omlaag. Ik hoorde mezelf weer denken (gebeurde vaak die dag): Mevrouw als u van 10 meter naar beneden was gevallen dan had u wel de stilte gehad, u had het zeker niet overleeft. Nou Colin vooruit, misschien als u op uw benen of armen was gevallen om de val te breken. Ja dokter, hoorde ik naast me, ik viel vol op mijn hoofd. Hmmm, tenzij uw hoofd er nu uit ziet als een sinaasappel waar een olifant op is gaan staan met een blok beton op zijn rug geloof ik u, anders is het klinkklare onzin. De dokter kreeg het voor elkaar zijn lach te verbergen en vroeg rustig door. Mevrouw, bent u van boven naar beneden gevallen? Ik hoorde mezelf weer denken, en ik zuchtte van onbegrip. De mevrouw ging blijkbaar mee in het niveau van lik me vestje want ze antwoordde met een.. JA! Op dat moment had ik voor mezelf zo’n beetje besloten wat er met mij aan de hand was want de dokter had niet veel nuttigs te melden zo rond de klok van het middag eten. Ik dacht aan een schouder uit de kom, maar die was vast en zeker niet goed terug geschoten, want het deed nog enorm veel pijn. De dokter kwam langs net voor het moment dat ik de hoop op bezoek had opgegeven en hij ging mij onderzoeken. Hij kon het niet met zekerheid zeggen dus deze jongeman ging naar de fotograaf van het ziekenhuis. Ze maakte mooie composities van mij en mijn schouder. Ik werd weer terug gestuurd naar de man zonder antwoorden en ik kon weer een uurtje wachten. Toen mijn biologische klok al een aantal keren aan het roepen was dat ik nu ongeveer wel eten moest hebben kwam de beste man binnen vallen. Weer eerst bij de buren, en toen tot mijn stomme verbazing bij mij. Hij vertelde mij wat ik rond de klok van 12 uur ook al voor mezelf had vast gesteld, zonder een foto rol te verbrassen en zonder tijd in te leveren, dat mijn arm uit de kom was geweest en dat ie er waarschijnlijk nog niet helemaal goed in zat. Beste meneer de dokter, dank je wel voor jouw belangrijke rol in het beter worden van mijn enorm zieke schouder. Ik hoop dat u nog vele mensen, net als u bij mij heeft gedaan, beter mag maken.