Sta stil bij de mooie dingen

Er zijn zoveel mensen op de wereld die alles maar als ‘gewoon’ beschouwen. Die vinden alles normaal. Zitten in de put of zitten te zeuren bij het minste of geringste en doen heel weinig voor andere mensen. Zij staan een beetje egoïstisch in het leven. Maar het leven is helemaal niet normaal en gewoon, het leven kan heel mooi maar ook heel moeilijk zijn. Ze staan niet stil bij kleine dingen zoals vogeltjes die elke morgen luidkeels de ochtend verwelkomen, of kleine kinderen die op een schoolpleintje aan het lachen zijn. Laat staan de geur van pas gemaaid gras op een hete en vrije zondag middag. De bossen die miljoenen geuren de wereld in laten gaan, geuren die stuk voor stuk lekker ruiken. Wakker worden omdat de zon in je gezicht schijnt en je gelijk weet dat het een pracht dag gaat worden. Dat soort dingen ervaren hun niet als mooi maar als normaal. En dat is niet te begrijpen. Als het leven zich dan een keer tegen hun keert dan zitten ze gelijk in zak en as en kunnen het nog net op brengen om tegen iedereen te vertellen hoe zielig ze zijn. Ze zoeken geen oplossing of adviezen maar een luisterend oor voor hun zielig verhalen. Vaak zijn die verhalen niet eens echt zielig, maar die mensen hebben gewoon nog niets meegemaakt in hun leven. Alles kwam hun aanwaaien en namen alles gewoon zoals het kwam en stonden nergens bij stil. Ik denk dat als je in je leven iets hebt meegemaakt wat echt heel veel invloed heeft gehad op je leven dat je veel meer kan genieten van de dingen die je nog wel hebt. Zoals de mooie dingen die ik hierboven heb gemeld. Denk eens na wat er allemaal abrupt kan gebeuren in je leven. Er kan iemand overlijden, iemand kan je kwetsen, je kan in een situatie zitten dat je totaal niet lekker zit, mensen kunnen dingen over je denken terwijl dat helemaal niet zo is, er kan een roddel over je lopen, je vriend of vriendin kan vreemdgegaan zijn of je krijgt een slecht bericht over je gezondheid. Dan slaat het toch nergens op om niet optimaal te genieten van de momenten waarop het echt heel goed met jou en mensen rondom jou gaat? Inderdaad, dat slaat nergens op. Ga genieten van je leven, neem niet alles zomaar voor lief. Sta stil bij de dingen die je leven in kleuren. Sta stil bij je gezondheid en bij de gezondheid van anderen. Sta stil bij het feit dat je nog al je dierbare bij je hebt. Sta stil bij het feit dat jij en je partner nog smoorverliefd op elkaar zijn. Sta stil bij het leven. Geschreven door Colin Heikens (c) Copywrite

Vertrouwen

Het gevoel dat je dingen niet kan vertrouwen kan je helemaal gek maken in je hoofd. Je kunt jezelf helemaal op laten vreten door de gevoelens van wantrouwen, wantrouwen naar alles wat er ook maar is. Je vertrouwd er niet op dat alles wel komt zoals het komt, je vertrouwd er niet op dat je vriendin je trouw blijft of in ieder geval bij je blijft op welke manier dan ook. Je vertrouwd er niet op dat dingen ook goed kunnen gaan, je vertrouwd geen mensen en je vertrouwd het leven niet meer. Wat doe je dan? Geen idee. Het enige dat ik weet is dat een gebrek aan vertrouwen veel meer kapot maakt dan je wilt. Je hakt jezelf niet als het ware door midden maar je breekt nog iemands hart, het hart van je vriendin. En dat is het moment waarop het inklapt, het je totaal onderuithaalt en je helemaal sloopt. Het moment dat je er achter komt dat je niet alleen jezelf benadeeld door zo ‘raar’ te denken maar ook je vriendin heel veel pijn doet. Haar het gevoel geven dat ze niet te vertrouwen is, ook al wil je dat helemaal niet zo over laten komen raakt haar ook in d’r ziel. Het feit dat je dingen hebt meegemaakt in het verleden wil niet zeggen dat dat nog een keer gaat gebeuren. Het feit dat er ooit iemand bij je is vreemdgegaan, het feit dat je je beste vriend hebt verloren in een ongeluk, wil allemaal toch niet zeggen dat je nooit meer het leven kan vertrouwen? Het vertelt alleen dat je niet weet hoe het is dat iemand waar je ongelooflijk veel van houdt voor altijd bij je kan blijven en niet ineens weggerukt wordt. Hoe komt het dat je altijd bang moet zijn dat er iets ergs gebeurt als je vriendin naar school fietst, uitgaat, moet werken of aan het sporten is? Op die manier kan je eigenlijk niet leven want je maakt jezelf en anderen helemaal gek. Je gaat zeuren, je gaat vragen stellen, je gaat achterdochtig doen. Je gaat er alles aan doen om haar niet in zo’n situatie te laten komen. Je probeert haar elke keer met de auto weg te brengen, je probeert haar tegen te houden als ze uit wil gaan. Je ligt nachten wakker als ze aan het werk is en kan pas slapen als ze je diep in de nacht gebelt heeft om te vertellen dat ze veilig thuis is. En wil je wilt er elke keer bij zijn als ze gaat sporten. Dat kan je niet volhouden. Je wordt boos op jezelf als ze toch gaat fietsen, uitgaat, gaat sporten of wat dan ook. Je wordt boos op haar, je gaat zeuren, smsen, bellen omdat het aan je vreet dat je niet weet hoe het met d’r gaat. Je kunt niet slapen, je kunt niet eten, je kunt niets anders dan denken aan haar. Je voelt je klote en eenzaam, kan niet lang stil zitten, toch voel je je moe maar slapen lukt ook niet. Je bent zenuwachtig, al uren voordat ze überhaupt thuis weg is gegaan. Je ziet tegen dagen op dat je weet dat ze niet dicht bij je in de buurt is. Je plant alles maar dan ook echt alles tjokvol als ze een weekend weg is, zodat je altijd afleiding hebt. Je wilt graag smsjes van d’r ontvangen om te weten hoe het met d’r gaat, maar als je dan eindelijk een smsje van d’r hebt gekregen wil je ‘m niet lezen omdat je haar dan nog erger zal gaan missen. Je bent bang dat je d’r nooit meer zal zien, dat er iets met haar gebeurt ook al is dat waarschijnlijk niet het geval. Je wil er naar toe maar ook haar de vrijheid geven om te doen en laten wat ze wil, ze heeft namelijk ook een sociaal leven. Je wil haar heel erg veel smsen, maar ook weer niet te veel want je wil d’r niet storen op haar weekend. Je wil d’r bellen maar dat doe je dan toch niet omdat je niet wil dat ze merkt dat jij je kut voelt en op die manier haar weekend verpest. Je leest krabbels van voor jou vreemde jongens op haar hyves die niets voorstellen, je leest krabbels van vriendinnen op haar hyves die je niet begrijpt en waar dingen worden besproken die jij als verdacht opmerkt, je wordt nog achterdochtiger en nog bozer op ‘de rest’. Je voelt je eenzaam en alleen, verdrietig en verlaten ook als is ze nog bij je. Je bent bang omdat je al zoveel zo abrupt bent kwijt geraakt in je verleden dat je haar ook kwijt raakt. Je wilt zo graag dat ze voor altijd bij je blijft en daarom probeer je er alles aan te doen om haar te beschermen tegen alles en iedereen. Maar eigenlijk hoor ik haar te beschermen tegen mijn gedachtes, mijn gevoelens, mijn irritaties en wantrouwen, mijn ideeën, mijn uitingen en mijn handelingen, mijn achterdocht, mijn kijk op dingen en mijn verleden. Misschien moet ik haar wel beschermen tegen mijzelf.Mijn gevoel voor jou valt niet te verwoorden, wat mijn gevoel doet met mij wel.

Irritatie

Weet je wat mij irriteert? Dat je met sommige mensen niet kan communiceren. Dat vind ik 1 van de aller ergste dingen in het dagelijkse leven. Dan wil je bijvoorbeeld iemand snel even aanschieten om iets aan haar te vragen, zo even tussen neus en lippen door. Je ziet zelf ook wel dat ze in een gesprek is met iemand, maar het is maar een klein vraagje wat voor jou een heel belangrijk antwoordt heeft en zei heeft dat antwoordt met een simpele en kleine ‘ja’ of ‘nee’. Denk maar niet dat je reactie krijgt. En als je wel reactie krijgt dan krijg je een lading gezeik of je heen. ‘Zie je niet dat ik in gesprek ben?’ Voordat ik dan kan antwoorden moet ik alweer antwoorden op de rest van de retorische vragen die mijn kant op worden gesmeten. Ik bereik nu met een heel snel tempo mijn kookpunt. 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10! ‘Je kan toch wel even ‘ja’ zeggen? Of
‘nee’ het zal me ook wat, zeg maar ‘nee’ dan heb ik tenminste iets. Maar ga niet langer je eigen gesprek ophouden door je aan mij te irriteren op je eigen irritante manier. Ik zeg tot overmaat van ramp ook nog: ‘ Je had allang antwoord kunnen geven op mijn vraag, dan was ik allang weggeweest en had jij je belangrijke gesprek voort kunnen zetten’. Zulke dingen moet je blijkbaar niet zeggen in zo’n discussie want het kwam de discussie niet echt ten goede. De persoon waar ik mee in discussie lig, een discussie die eigenlijk totaal onnuttig is, maakt een wegwerp gebaar met d’r hand. Ik krijg op dit moment zo heel vreemd gevoel in mijn hoofd, het jeukt een beetje, het is niet echt prettig. Ik word er meer en meer geïrriteerd door, ik krijg het warm en mijn handen beginnen langzaam mijn vingers 1 voor in uit zijn kom te trekken tot je 10 keer ‘pok’ hoort. Ik vraag haar waar het op slaat om mij zo te behandelen. Ze geeft antwoordt met de woorden: ‘Gewoon, daarom’ En ze lacht, niet lief lachen maar zo’n geniepig vies lachje. 2 woorden die ik toch al haat, haat ik op dit moment nog zoveel meer dan normaal. Ik vraag haar of ze hier een kick van krijgt en of ze het grappig vind? Ze zegt: ‘Nee’ met een verbaasde en irritante blik. ‘Waarom lach je dan’? is mijn vraag aan haar. ‘Ik lag helemaal niet om je’ is haar antwoord terug. Op dit moment komt er bij elke snelle uitademing stoom uit mijn neus, mond en oren. ‘ Ik zei niet dat je om mij lacht, ik zei: waarom lach je dan?’ ‘Ooh gewoon, zegt ze’. En draait zich naar de persoon waarmee ze zo druk mee aan het praten was dat er een kleine ‘ja’ of ‘nee’ niet af kon. Tot 10 tellen lukt op dit moment niet meer, ik voel alleen nog mijn warme adem en mijn nog hetere hoofd. Heb geen gevoel meer in mijn benen en denk met iedere gedachte wat ik haar wel niet kan aandoen. Ik besluit op het laatste moment maar zelf te kiezen voor een antwoord op de vraag: ‘Hee heb je nu tussendoor heel even tijd voor me’? Neem aan dat het een ‘Nee’ was.
Geschreven en meegemaakt door Colin Heikens ©Copyrwrite

De Politie

Jongens jongens jongens, wat baal ik vandaag enorm. Je rijdt op een weg waar je 80 mag rijden, ik rijd netjes 80 km/ph. Nou zoals iedereen weet moet je je gordel om hebben, had ik ook. Lichten aan, richting aangeven bij elke afslag, rotonde en in/uitvoegstrook tot het gewenste en wettelijke punt. Rijbewijs bij, niet onnodig getoeterd na de vele bekende die ik onderweg tegen kwam, spiegels goed gebruikt, muziek niet te hard (Dat is geen vereiste maar ach nu ik toch zo goed bezig ben let ik daar ook gewoon op) Het mieserde een beetje dus ik had mijn ruitenwissers aangezet zodat ik nog voldoende zicht op de weg had. Dus je zou denken 'een gemakkelijk ritje naar huis'. Maar niets was minder waar. Mijn moeder was naar het ziekenhuis voor een belangrijke afspraak en ik was heel erg benieuwd hoe het met d'r was, stukje interesse. Dus ik denk 'laat ik d'r eens even bellen' want ik wist ongeveer hoelaat ze klaar zou zijn. Dus ik belde mijn moeder op en vroeg hoe het met d'r was. Ze zei: 'Zal ik je even terug bellen? Anders kost het je zoveel geld' Ik dacht: 'Ja doe maar, die 2 euro heb ik liever in mijn broekzak dan dat ik die aan "Orange" moet betalen. 2 Euro is immers best veel geld. Mijn moeder belt terug met wat informatie die ik nog wilde weten en ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel (leuk galgje-woord) en ik zie met een noodgang een grijze volkswagen golf op mij afkomen rijden. Ik hoor mezelf nog denken 'Wat een eikel ik ga heus niet harder dan 80 km/ph rijden dadelijk staat er ergens politie, heb ik een boete. Laat me heus niet opfokken door jou, hou me mooi aan de regeltjes. En ik kijk nog een keer en ik zie 2 mannen zitten met een blauw/zwart pak en een wit overhemd aan. 'Dat is toch prettig dat carpoolen naar je werk, scheelt je een hoop geld. Wat zouden hun voor baan hebben? Vast een goede want ze zitten mooi in pak en hebben zelfs van die glimmende gouden dingentjes op hun schouders zitten. Ach, wat zal het mij ook. 'Mam daar ben ik weer, ik ga maar ophangen ik spreek je straks thuis wel. Doeg'. Ik rijd rustig door en geef netjes richting aan bij elke bocht, invoegstrook, uitvoegstrook en afslag en rotonde en wat dan ook. Ik rijd gewoon zoals ik normaal ook doe. Je zou toch maar eens een boete moeten betalen, vind ik zo'n zonde van je geld. Kan je beter een keer lekker uiteten gaan of iets dergelijks. 'Die auto zit nou al wel heel lang achter mij aan, begin een beetje zenuwachtig te worden'. Het kwartje hoor ik langzaam naar beneden vallen en ja hoor, het valt daadwerkelijk KNAL hard op de grond op het moment dat ik in mijn achteruitkijkspiegel kijk: STOP POLITIE. Een boete van 130 euro! 130 euro! waaaah!! Dat kan toch niet? 130 euro boete voor BELLEN??? Meneer de politie agent, ik wordt zwaarder behandelt dan sommige moordenaren, die komen er met voorwaardelijk van af. 130 euro, sorry maar is dat niet een klein beetje overdreven? Ik leer mijn lesje ook wel als je me 40 cent boete geeft, jullie verdoen mijn tijd nu sowieso al, dat is al boete genoeg. Meneer de agent ga iemand anders lastig vallen met je 'naaien van mensen' als beroep en ga ECHT de straat op om ECHTE boeven te vangen in plaats van in de struiken liggen wachten met je politie'maatje' en dan snel je auto-tje in springen als er iemand te hard rijdt of een telefoon in zijn hand heeft. Een hand waarmee hij toch niets doet tijdens het auto rijden want hij heeft een automaat en hoeft de niets te doen met zijn rechterhand. Alsjeblieft, neem jezelf serieus en zeg voortaan als je wegloopt net nadat je mij de bekeuring hebt gegeven niet heel vriendelijk: 'Een fijne dag nog jongen'.